| 1. | Meditatie met citaat Thich Nhat Hanh | meditatie | 10 |
| 2. | Dans van de nacht | Losmaakoefening | 20 |
| Nataraj | Evenwichtshouding | ||
| 4. | Janu sirsasana | Vooroverbuiging | 30 |
| 5. | Pada Sanchalanasana (fietsen) | Buikspieren | 35 |
| 6. | Patschimotanasana dynamisch | Vooroverbuiging | 40 |
| 7. | Krokodil | Torsie | 45 |
| 8. | Brug | Achteroverbuiging | 50 |
| 10 | Ontspanning | Ontspanning | 65 |
Het was vroeg in de avond. Door heel aandachtig te zijn waren geest, lichaam en ademhaling van Siddhartha in perfecte harmonie met elkaar. Dankzij zijn meditatiepraktijk was hij in staat om zich uitzonderlijk goed te concentreren, wat hij nu kon gebruiken om zich heel bewust te zijn van zijn geest en van zijn lichaam. In diepe meditatie verzonken, begon hij de aanwezigheid van talloze andere wezens in zichzelf te bespeuren. Organische en anorganische wezens, mineralen, mossen en grassen, insecten en dieren, mensen…ze waren allemaal in hem. Hij begreep dat hij tegelijkertijd allerlei wezens was. Hij zag zijn vorige levens, de vele malen dat hij geboren en weer overleden was. Hij zag het ontstaan en vergaan van duizenden werelden en duizenden sterren. Hij voelde het plezier en het verdriet van elk levend wezen – geboren uit een moeder, een ei of een celdeling. Hij doorzag dat elke cel van zijn lichaam Hemel en Aarde bevatte en de drie tijden: het heden, het verleden en de toekomst.
Gautama verzonk nog dieper in meditatie. Hij zag talloze werelden opkomen en verdwijnen. Hij zag talloze wezens door geboorte en dood gaan. Hij zag dat deze geboortes en dit overlijden slechts uiterlijke verschijningen waren, geen realiteit – zoals miljoenen golven onophoudelijk rijzen en dalen aan het oppervlak van de zee, terwijl de zee zelf niet verandert. Als de golven zouden begrijpen dat ze zelf uit water bestonden, zouden ze geboorte en dood kunnen overstijgen en ware innerlijke rust kunnen vinden. Dankzij dit inzicht kon Gautama uitgroeien boven geboorte en dood, en er kwam een lach op zijn gezicht. Zijn lach was als een bloem die midden in de nacht begint te bloeien.
Op dat moment rolde de donder en flitste de bliksem; de hemel werd opengespleten. Donkere wolken bedekten de maan en de sterren. Regen kledderde naar beneden. Gautama werd doornat, maar hij gaf geen krimp en ging verder met zijn meditatie. Zonder aarzeling sloeg hij aandachtig zijn geest gade. Hij zag in dat levende wezens lijden omdat ze niet begrijpen dat ze een zijn met alle levende wezens. Onwetendheid leidt tot talloze zorgen, verwarring en problemen. Gulzigheid, woede, arrogantie, twijfel, jaloezie en angst5 hebben allemaal hun wortel in onwetendheid. Als we leren om onze geest te kalmeren en diepgaand te kijken naar de ware aard van de dingen, kunnen we inzicht verwerven waardoor acceptatie en liefde kunnen groeien.
Gautama zag in dat begrip en liefde in wezen hetzelfde zijn. Zonder begrip kan liefde niet bestaan. Onze neigingen zijn het resultaat van onze lichamelijke, emotionele en sociale omstandigheden. Begrip leidt tot compassie en liefde, en die leiden weer tot het juiste handelen. Om lief te kunnen hebben moeten we eerst begrip kweken en daarom is begrip de sleutel tot onze bevrijding. We krijgen begrip als we aandachtig in het hier en nu leven en zien wat er binnen en buiten ons gebeurt. Door aandachtig te leven kunnen we beter kijken en als we goed naar iets kijken zal het zichzelf onthullen. Dit is de geheime schat van mindfulness: dat hij ons naar bevrijding en verlichting kan leiden.
(…)
Toen hij omhoog keek zag Siddhartha de Morgenster aan de horizon verschijnen, twinkelend als een geweldige diamant. Hij had deze ster al heel vaak gezien als hij onder zijn boom zat en toch leek het alsof hij hem voor het eerst zag. Siddhartha keek naar de ster en riep vanuit een gevoel van diepe compassie: “Alle wezens bezitten in zichzelf de zaden van Verlichting en toch blijven we duizenden levens lang ronddwalen in de oceaan van geboorte en dood!”
Hij besefte dat hij de Grote Weg had gevonden. Hij had zijn doel bereikt, en hij voelde volmaakte vrede en rust in zijn hart. Hij dacht na over de jarenlange zoektocht waarbij hij zo veel teleurstellingen en moeilijkheden had ervaren. (…) Hij beloofde om zijn ontdekking te delen met anderen, zodat ook zij zich uit hun lijden zouden kunnen bevrijden. Uit dit diepe inzicht ontstond een grote liefde voor alle wezens. Uit: Old Path, White Clouds, vertaling K.Klumpers, p.119-122